Blog 3: Mzungu

De blanke man

De week is toch sneller voorbij dan we hadden gedacht, want het is al weer tijd voor een nieuw verhaal. Door de weeks doen we niet veel anders dan naar stage gaan, koken, eten, met thuisfront bellen, spelletjes en slapen 🎲 We zijn meestal om kwart voor zes/zes uur thuis en aangezien het hier om zeven uur donker is vliegen de avonden voorbij. De afgelopen week hebben we in het ziekenhuis een aardig rustige week gehad, tenminste voor ons doen dan. Het werktempo ligt hier toch echt net wat anders dan we in Nederland gewend waren. Het aantal patiënten per verpleegkundigen ligt ook niet erg hoog, in het ziekenhuis werd aangegeven dat het een rustige periode is en dat het de komende maanden waarschijnlijk wel drukker gaat worden. Dus daar wachten we dan maar op. Het gekke is dat er hier wanneer er weinig patiënten zijn niemand afgebeld, want druk of rustig er zijn altijd genoeg handen aanwezig. 😊 We moeten hier dus ook wel erg aan wennen, ook legt de ene hier zich sneller bij neer dan de ander.

De afgelopen week en de aankomende week staan we allebei op een andere afdeling. Johan staat op de privé-afdeling en Henry staat op de mannenafdeling. Dit zegt nog niet alles, want als het rustig is dan kunnen we naar een andere afdeling gaan om te kijken of hier nog wat te beleven is. Het maakt hier niet veel uit als je ergens anders gaat kijken, want eigenlijk lopen alle verpleegkundigen door elkaar heen op alle afdelingen. We krijgen nu wel steeds beter door wat de dagstructuur is en wat er gedaan kan worden. De afgelopen week hebben we dus ook meer dingen zelf ondernomen, zoals wondzorg, medicatie delen (als we het handschrift kunnen lezen), rapporten schrijven (ja alles gaat op papier 😱) en bedden opmaken (aardig klus want die bestaan uit 5 lagen en hiervoor zijn zeer duidelijke ongeschreven regels). Het is lastig om voor elke dag iets te schrijven dus we schrijven globaal over de hele week, want veel hebben we de afgelopen dagen apart niet meegemaakt. 

Op woensdag mocht er voor het eerst meegekeken worden bij een operatie, Henry was de gelukkige 😊 Het was een schouder die uit de kom was en een fractuur aanwezig was. Uiteindelijk viel de breuk mee en was het alleen een schouder herpositionering. Het was super interessant om te kijken hoe een operatie hier eraan toegaat. Het viel heel erg mee hoe er met hygiëne werd gewerkt, men was hier vrij precies in. Het was wel normaal dat de deur open stond en met de mensen op de gang gepraat werd als dat nodig was. Zo zijn er toch nog wel wat verschillen te zien 😉 Een ander verschil is wat we op de afdeling zien is het aantal mensen met ziektes die we eigenlijk in Nederland helemaal niet kennen, zoals veel patiënten met malaria, tuberculose en HIV. Een schrijnend beeld is dat mensen niet altijd genoeg geld hebben om verder behandeld te worden, waardoor niet alles uit de kast gehaald kon worden om de beste zorg te bieden.

Vrijdag was het zo rustig dat we besloten om eerder weekend te vieren 🎉 Uren maken we genoeg in de week om de middag te kunnen spijbelen 😁 We hebben deze middag gebruikt om bij te komen van de afgelopen week en een klein begin te maken met de opdrachten voor school. We hadden de afgelopen week Monopoly gekocht, wat een goeie aanwinst was voor het weekend!! Zaterdagochtend hebben we water gehaald, want ja 🙄 het water was spaarzaam van de week dus de voorraad van Wilma was ook hard geslonken. Dit hebben we gedaan bij een waterbron in de bush bush (zie foto's hieronder). Hierna hebben we ijverig de was gedaan en Johan heeft zelfs de uniformen gestreken (en nee dat gaan we thuis niet meer doen 😂). Zaterdagmiddag was het dan echt weekend en gingen we zwemmen. We kregen toen we bij het zwembad aankwamen wel even een confrontatie, want het was super druk en vergeleken met de lokale bevolking zijn we wel heeeeelll erg witjes. We stonden dus ook voldoende in de belangstelling... Zondag hebben we flink uitgeslapen, want als we meeluisteren met de kerk thuis hoeven we pas om half twaalf uit bed. Daarnaast hebben we de omgeving verkend door een stukje te gaan wandelen, maar alle wegen lijken hier op elkaar en je kan een heel eind over de zandwegen lopen waar alles op elkaar lijkt. Gelukkig konden de weg terug vinden en hebben we kunnen bewonderen hoe verschillend mensen hier wonen. En op de foto's is te zien hoe gaaf de omgeving er hier uit ziet. Toen begon het echte leven weer en gaan we de komende week vol goede moet tegemoet. 

Tot volgende week 🖐